1. NOWY START

- Lucy! Hej, Lucy!
Dziewczyna przetarła dłonią powieki i powoli zaczęła unosić je ku górze. Poranne słońce oślepiło ją, więc zmrużyła oczy i zakryła je kołdrą. Znów odezwał się głos, tym razem z mniejszej odległości:
- Ej, śpiochu, wstawaj! Czeka nas zadanie, pamiętasz?!
Lucy obróciła się niecierpliwie w stronę głosu z miną mówiącą: "zabiję cię!" i otworzyła oczy. Tuż przed sobą zobaczyła twarz Natsu, który nachylał się nad jej łóżkiem z szerokim uśmiechem. Dziewczyna oblała się rumieńcem i szybko usiadła na łóżku. " Za blisko!" - pomyślała, po czym powtórnie przetarła dłońmi twarz i wyjrzała za okno.
Magnolia budziła się do życia, skąpana w blasku porannego słońca. Woda w rzeczce naprzeciwko szumiała cicho, gdzieniegdzie dało się słyszeć dźwięczny trel ptaków. Uśmiechnęła się i ponownie spojrzała na przyjaciela. Natsu widząc minę Lucy również uśmiechnął się wesoło.
- Z taką miną jest ci o wiele ładniej - oznajmił, po czym usiadł na kanapie na środku pokoju. - No wyłaź już z tego łóżka, misja czeka i sama się nie zrobi!

Lucy westchnęła i z rezygnacją odrzuciła kołdrę w bok.
- Dzień dobry, Natsu. Skoro już wpraszasz się komuś bladym świtem do pokoju, wypadałoby się chociaż przywitać. Nie sądzisz? - mówiąc to podeszła do szafy z ubraniami.
Dragneel podążył za nią wzrokiem.
- Hej, sama wybrałaś to zadanie, nie moja wina, że musimy zaczynać tak wcześnie - chłopak rozciągnął się na kanapie i obserwował krzątającą się Lucy. - Poza tym, kiedy ostatnio byliśmy na misji? Razem? - zastanowił się. - W sumie, kiedy w ogóle byliśmy na jakiejś misji?
Dziewczyna zastygła z bluzką w dłoni.
- Cóż, to już będzie chyba półtora roku. Szmat czasu...
Zamyśliła się. Przypominała sobie czas, kiedy walczyli z Tartarosem i bałagan w jej życiu, jaki to zdarzenie spowodowało. Po wygranej Natsu zniknął bez śladu razem z Happym i nie dawał znaku życia przez okrągły rok. Gildia została rozwiązana, bez podania przyczyny przez mistrza Makarova. Pomimo płaczów i krzyków, nie zmienił swojej decyzji. Dopiero miesiąc temu Lucy i Natsu, który wrócił ze swej "tułaczki" udało się na nowo reaktywować gildię, odbudować jej budynek i namówić mistrza, by zgodził się objąć na nowo swoje stanowisko. Wszyscy starali się wrócić do porządku dziennego, każdy z ogromną nadzieją i radością w sercu. Wznowiono treningi, drużyny znów wykonywały płatne zadania, które napływały z resztą ogromnymi falami. Pomocne w tym względzie okazały się Sabertooth i Lamia Scale, które, ciesząc się z powrotu wróżek, podzieliły się swoimi zgłoszeniami by wspomóc kolegów. Każdy chodził uśmiechnięty od ucha do ucha, tryskał energią i zapałem do pracy. Każdy... tylko nie Lucy. Oczywiście, była niesamowicie szczęśliwa, że rodzina Fairy Tail znów jest w komplecie, nadal czuła się, jakby to wszystko tylko jej się śniło. Cieszyła się, że Zeref został ostatecznie zgładzony, dzięki czemu przyszłość jej, jej przyjaciół i całego świata rysowały się w kolorowych barwach. Ale w samej Lucy coś się zmieniło. Coś, co powodowało, że jej uśmiech nie był szczery. Działo się tak od dnia, kiedy Natsu i Happy zniknęli bez wieści. Szukała ich wszędzie. Wylała wtedy wiele łez i czuła samotność, jakiej nie doświadczyła nawet po stracie ukochanej matki. I pomimo tego, że oni wrócili i wszystko teoretycznie powinno być dobrze... to wcale nie było. Pozostałości tamtego czasu, czasu bez gildii i jej najbliższych odcisnęły się na jej sercu a samotność wypaliła w nim ogromną dziurę. Tak rozmyślając Lucy zacisnęła pięść, skupiając wzrok na ubraniach trzymanych przez nią w drugiej ręce. Z jej oczu poleciały pojedyncze łzy, które szybko jednak otarła wierzchem dłoni tak, by Natsu tego nie zobaczył. Chłopak jednak swoim bystrym wzrokiem wychwycił zachowanie Lucy. Zrobił zdziwioną i zmartwioną minę.
- Lucy, co się stało? Dlaczego płaczesz? - wstał i podszedł do niej na pewną odległość. Gdy już wyciągał do niej rękę, Lucy szybko odwróciła się do niego z szerokim uśmiechem na twarzy.
- Wszystko w porządku, zdawało ci się coś - rzuciła, po czym pomknęła w stronę łazienki.
Natsu stał przy szafie z ubraniami z ręką wyciągniętą przed siebie, zapatrzony w drzwi łazienki, za którymi przed chwilą zniknęła dziewczyna. Opuścił wolno dłoń i nie spuszczając wzroku z drzwi, powiedział cicho, sam do siebie:
- Nie wytarłaś dokładnie policzka. Widziałem to, Lucy. Dlaczego udajesz?
Wrócił z powrotem na kanapę i czekał, aż blondynka dokończy poranną toaletę. Zniecierpliwiony po piętnastu minutach czekania, uderzając palcami o kolano, krzyknął:
- Hej, Lucy! Zima nas tu zastanie w tym tempie!
W tym samym momencie drzwi się otworzyły i stanęła w nich dziewczyna, ubrana w przylegająca do ciała, prostą, czerwoną bluzkę, czarną spódniczkę do połowy uda i swoje ulubione buty sięgające nieco nad kolano. Lekko wilgotne, długie ("kiedy one zdążyły tak urosnąć?" - zastanowił się Dragneel) blond włosy związała w luźny kucyk z tyłu głowy i przewiązała je czerwoną wstążką, nadając kształt kokardki. Wyglądała uroczo i świeżo, do tego stopnia, że Natsu się uśmiechnął. "Jestem otoczony przez same piękne kobiety" - pomyślał błogo i jego uśmiech jeszcze bardziej się poszerzył, a oczy zaświeciły niebezpiecznie. Lucy nie zauważyła tego.
- Jestem gotowa. A gdzie Happy? - spytała, dopiero teraz zauważając, że niebieski exceed dziś nie pojawił się wraz ze swoim właścicielem.
- Happy poleciał już na miejsce. Powiedział, że rozejrzy się po okolicy i przyleci, gdy zauważy coś niebezpiecznego. Pomimo tego, że Zerefa już nie ma to po tym świecie wciąż mogą krążyć niedobitki z jego armii. Nie chcę narażać was na kolejne niebezpieczeństwo - powiedział, a jego spojrzenie zrobiło się poważne. Lucy przełknęła ślinę. "Kiedy on się tak zmienił?" - zastanowiła się, po czym pokręciła głową i uśmiechnęła się lekko. Bitwa z Tartarosem w każdym z nich obudziła coś, czego się wypierali. Strach. Jednak ten strach miał okazać się w przyszłości ich największą bronią.
Natsu oprzytomniał a na jego twarz na powrót zagościł łagodny, wesoły uśmiech, przeznaczony dla przyjaciół.
- Chodźmy już! Czas nas nagli - rzuciła Lucy, po czym złapała swój plecak podróżny i stanęła w drzwiach swojego mieszkania. Patrzyła wyczekująco na Dragneela, który widząc zapał przyjaciółki nabrał niesamowitych chęci i poczuł falę energii zalewającą jego ciało.
- Ale się napaliłem!


                                                                               ~*~

Diiing, koniec.

Możecie już mnie krytykować - czekam na to (masochizm mode-ON).

Jeśli chcecie dalszych części - również dajcie mi znać. Chociaż, nawet, gdyby ktoś tego nie czytał - i tak będę pisała swoje :3

Ja mata, mina!