2. Pełzające nieszczęście

- Nadal nie rozumiem, dlaczego idziemy pieszo! - krzyczała Lucy, idąc obok Natsu.
- To nie aż tak daleko, poza tym doskonale wiesz, co przeżywam w środkach transportu - naburmuszył się różowowłosy i założył ręce na głowę. - Poza tym, jest tak przyjemny poranek, że chyba warto było się przejść, nie sądzisz? - zerknął na idącą obok niego blondynkę, wyczekując odpowiedzi. Lucy jednak nie podzielała jego zdania i z miną wyrażającą zdenerwowanie tupała mocno nogami przy każdym kroku.
- Gdybyśmy wzięli ten powóz bylibyśmy na miejscu już godzinę temu. Nie mogłeś wytrzymać nawet chwili? - wycedziła przez zęby. Natsu nie odezwał się, uśmiechnął się jedynie jednym ze swoich firmowych uśmiechów. Dalej szli w milczeniu.

Para magów była właśnie w drodze na ich pierwszą misję od prawie półtora roku. Oboje byli bardzo podekscytowani, cieszyli się, że po tych wszystkich strasznych i złych rzeczach wracają do ich szczęśliwego i pełnego przygód życia. W końcu oboje byli młodzi, a ich potrzeba odkrywania świata była wciąż nienasycona. Przy wyborze zadania Natsu chciał rzucić się na najtrudniejsze z nich, żeby móc wykazać się swoją mocą i efektami rocznego treningu, jednak Lucy zachowywała zdrowy rozsądek i wybrała dla nich misję niedaleko Magnolii. "Lepiej na pierwszy rzut zająć się czymś, co jest blisko i co jest proste. Nie wiem, czy wiele to da ale będziemy czuć się pewniej" - mówiła do Natsu nadymającego wówczas policzki. Koniec końców chłopak (za namową Happiego) zgodził się na misję i niechętnie przyznał dziewczynie część racji.
Misja trójki przyjaciół polegała na wyeliminowaniu nowego rodzaju potwora pojawiającego się we wschodnich lasach za Magnolią. Zleceniodawcą był sam burmistrz miasta, który otrzymywał coraz więcej raportów dotyczących zaginięć mieszkańców. Z reguły byli to młodzi zbieracze grzybów, którzy o brzasku udawali się w las żeby znaleźć największe i najpiękniejsze sztuki. Ostatnio jednak jedenaścioro młodziaków nie wróciło. Udało się jednak namierzyć bestię, która jest za to odpowiedzialna - świadkiem był osiemnastoletni chłopak, któremu udało się uciec przez najgorszym. Jego przyjaciółka nie miała jednak tyle szczęścia... Lucy poprosiła Levy o pomoc w znalezieniu informacji na temat potwora. Okazał się on Hyrfą - pół człowiekiem, pół ptakiem, żerującym od świtu do czasu osiągnięcia przez słońca zenitu. Z chwilą nadejścia południa zapadał w sen i stawał się niewidzialny, dlatego koniecznym było wyruszenie na polowanie o poranku.
Młodzi dotarli w końcu do krawędzi lasu. Wydawał się on spokojny - słychać było trel ptaków, wokół unosił się zapach ściółki leśnej i paproci, obficie porastających podłoże. Gdyby nie bestia grasująca pomiędzy drzewami, Lucy z chęcią odprężyłaby się spacerem po tym pięknym, zielonym miejscu. Jednak w chwili, gdy taka myśl przeszła jej przez głowę, usłyszeli pomruk dochodzący z głębi lasu.
- T-to... to był... ryk? - zapytała dziewczyna przełykając ślinę.
- No, czuję, że to jednak nie będzie takie proste zadanie - powiedział Natsu, uśmiechając się lubieżnie - Ale się napaliłem! - krzyknął, po czym wbiegł między drzewa.
- Natsu, poczekaj, ty głupi narwańcu! - wrzasnęła Lucy i pobiegła za przyjacielem.
Im głębiej wchodzili w las, tym ciemniej zaczęło się robić. W dziewczynę zaczął wstępować niepokój, jednak nadal podążała pewnym krokiem za różowowłosym. Ten kierował się węchem. Nie chciał straszyć przyjaciółki, ale nowy zapach wydawał mu się niebezpieczny. "Będę musiał jednak uważać" - powiedział do siebie w myślach i zerknął ukradkiem na dziewczynę idącą za nim. Miała zamyślony wyraz twarzy. Zmarszczyła zabawnie brwi i zagryzła dolną wargę, jednak podążała cały czas za nim. Chłopak uśmiechnął się i spojrzał przed siebie. "Nie martw się, Lucy. Obronię cię" - obiecał jej, nie wypowiadając jednak słów na głos. Nagle przystanął. Wokół nich zapadła całkowita cisza. Poczuł dłoń przyjaciółki dotykającą jego pleców.
- Natsu - szepnęła zaraz przy jego uchu. Chłopaka przeszedł pojedynczy dreszcz. "Kurcze, co jest?" - zdziwił się, jednak nie dał po sobie niczego poznać. - Mam złe przeczucia - powiedziała jeszcze blondynka a z chwilą kończenia przez nią zdania, usłyszeli to.
Odwrócili się powoli w stronę dźwięku. Zobaczyli w oddali ogromną, ciemną sylwetkę, powoli pełzającą pomiędzy drzewami. Gdy słońce oświetliło ją, zobaczyli głowę wielkiego ptaszyska. Za nią ciągnęło się monstrualne cielsko pokryte śliskimi łuskami, z którego wyrastały dwa pokraczne, czarne skrzydła. Hyrfa otworzyła dziób ukazując dwa potężne kły i syknęła. Zdawała się ich nie widzieć, wyczuwała jednak ich obecność. Powoli zwracała się w stronę Natsu i Lucy, którzy jak zaczarowani wpatrywali się w bestię. Nagle cielsko ruszyło w ich stronę, powoli przeciskając się między drzewami.
- N-Natsu! - krzyknęła bezgłośnie Lucy, nie mogąc wydobyć z siebie dźwięku.
- Spokojnie, zajmę się tym! - powiedział odważnie i kiedy już miał rzucić się do ataku spostrzegł, że nie może się ruszyć. - Hej! Co jest!
Gigant zbliżał się do nich coraz bardziej i bardziej, sycząc i pomrukując co jakiś czas. Utkwił w nich swoje spojrzenie, jakby nie chciał ich nigdzie wypuścić.
- On... on nas paraliżuje - powiedziała drżącym głosem blondynka.
- Oj, nie żartuj sobie nawet! Żaden byle gówniany wąż mnie nie powstrzyma! - wycedził przez zęby chłopak, ale nadal nie mógł się ruszyć. Próbował ze wszystkich sił. Ani drgnął. Jedyną poruszającą się istotą było nieszczęście, zbliżające się do nich coraz bardziej i bardziej.
Lucy zaczęła krzyczeć.

*

Ohayo mina!

No to jest, kolejny rozdział. Napisany z trochę większą dokładnością, może nie jest zbyt długi ale chcę po prostu pisać mniej w danych częściach a wrzucać więcej postów. Bo w końcu, co to za radość z czytania jak wszystko jest podane na tacy od razu? :3 *śmiech szaleńca*

A tak na serio. Dziękuję za komentarze pod pierwszym postem i za rady dotyczące bloga. 

Jestem wdzięczna za każdą krytykę, jaką tu przeczytam - lubię pisać i chciałabym to robić jak najlepiej. Dlatego każda opinia na wagę złota ^^

Zostawiajcie swoje blogi w komentarzach, z chęcią na nie zaglądnę i wesprę Was. Zapraszam również do udostępniania tego adresu, jeśli tylko opowieść Wam się podoba. A pamiętajcie, że to dopiero początek :3

Na dziś to tyle! Mam nadzieję, że nie zawiodę Was i będę trzymać w napięciu do samego końca :D 

Ja mata, nakama! ♥